Het overkwam mij een aantal jaren geleden. Ik had een leuke baan met ruime doorgroeimogelijkheden en een goed toekomstplan voor mezelf gemaakt.
Terwijl ik lekker aan het leven was begon ik last te krijgen van lichamelijke klachten. Ik was nooit ‘zo’n opgever’ dus ziek melden was geen optie, ik ging dapper door. Na een maand of twee ging ik toch maar eens naar een fysiotherapeut. Helaas bracht dit na meerdere sessies geen verbetering. De klachten werden steeds heviger en er kwamen steeds meer klachten bij, zowel lichamelijk als psychisch. Ik kwam met ziekteverlof thuis te zitten. Na een paar maanden behandelingen, therapieën, onderzoeken en een operatie was er nog steeds geen verbetering.
Hét traject.
Toen werd ‘hét traject’ opgestart. Het doel van ‘hét traject’ was en is mensen in de arbeidsmarkt houden. De arbo-arts gaf in ons kennismakingsgesprek aan dat ik niet te veel of te lang thuis moest blijven, “want”, zei ze “als je eenmaal uit het arbeidsproces bent dan kom je er moeilijk weer in”. (Wat een kut-advies voor iemand die het extreem moeilijk vindt zijn grenzen aan te geven.)
Arbo-arts: “Een vis leert alleen maar zwemmen in het water.”
Eerst keken we naar hervatting eigen werk met eventuele aanpassingen. Na wat probeersels kwamen we er al snel achter dat het niet ging werken. Het 1e spoor traject (andere functie binnen het bedrijf) werd gestart. Gezien ik bij de overheid werkte waren er nogal veel potentiële mogelijkheden. Een jaar van stages en meelopen op andere afdelingen ging voorbij, maar een vaste nieuwe werkplek vinden lukte helaas niet.
Het werd een 2e spoor traject (passende arbeid bij een andere werkgever).
Het aantal Deelnemers aan ‘hét traject’ was inmiddels behoorlijk gegroeid. Zo was mijn agenda gevuld met: uren voor mijn re-integratie, sollicitatiegesprekken bij andere werkgevers, gesprekken met mijn leidinggevende, de arbo-arts, een bedrijfsmaatschappelijk werker, een loopbaanadviseur, een teamleider, mijn huisarts, een aantal specialisten en therapeuten en een psycholoog (die laatste omdat het mij allemaal een beetje te veel werd!).
“Ik had niet veel tijd meer over om ziek te zijn, om te herstellen eigenlijk al helemaal niet.”
Het tweede spoor traject lukte mij niet meer. Jaren waren inmiddels verstreken en ik was moe en werd zowel lichamelijk als psychisch steeds zieker en zieker. Ondanks dat iedereen persoonlijk het beste met mij voor had en ik dankbaar ben voor alle ‘hulp’ in die periode was het vooral het systeem waar ik aan kapot ging.
Op een of andere manier moest ik uit die ziekmakende molen zien te komen. Ik kon maar één ding doen: stoppen!
Ik nam ontslag (sorry arbo-arts, deze vis gaat uit het water), stopte met de fysio en ging niet meer naar de huisarts en het ziekenhuis. Ik was helemaal klaar met het arbeidsproces en het zorgsysteem. Mijn vriendin had op dat moment geen werk, we hadden twee jonge kinderen en ik trok terwijl ik ziek was de stekker uit al onze financiën…. Dat was het heftigste wat ik ooit gedaan had!
Ik besloot het anders aan te gaan pakken.
Ik vond een therapeut buiten de reguliere zorg om en ging met haar aan de slag. Met kleine stapjes ging het steeds beter met me. Ik deed de ene ontdekking na de andere en ik kwam langzaam weer tot leven.
Psychisch ging het weer goed met me alleen lichamelijk bleef ik beperkt. Zo kon ik niet meer dan 1 uur per dag aan een computer werken. Ik wou graag weer aan het werk en ging solliciteren. Met mijn cv en nieuwe computerbeperking kwam ik er al snel achter dat het erg lastig werd. Ik moest op zoek naar nieuwe beroepsgroepen en solliciteerde o.a. in de zorg en het onderwijs. Na maanden van solliciteren en tientallen gesprekken was de boodschap telkens hetzelfde “We zien het je doen en we willen je graag hebben, maar helaas mis je de juiste papieren”.
Telkens tegen die muur aanlopen begon zijn tol te eisen en het ging psychisch weer achteruit.
“Te gezond om ziek te zijn, te ziek om gezond te zijn.”
Denken vs voelen.
Het verschil tussen denken vanuit het hoofd en voelen vanuit het hart werd mij steeds duidelijker. Omdat ik er in geloof dat, hoe meer je vanuit je hart leeft hoe gezonder je bent, stelde ik mijn hart de vraag: “Wat wil ik?” als antwoord kreeg ik “Ik wil weten”. “Wat wil ik dan weten?” kwam er meteen achteraan. Ik wil weten:
– Wat er met me aan de hand is?
– Hoe het lichaam en psyche samen werken?
– Waarom ze in het ziekenhuis en bij de GGZ na jaren van onderzoek en behandelingen niet wat er met me aan de hand is, terwijl ik in de complementaire en alternatieve zorg diverse therapeuten en behandelaren tegen kom die precies weten wat er met me aan de hand is?
– Waarom ik in het werk van o.a. Carl Jung, Wilhelm Reich, Bruce Lipton zoveel herkenbare dingen lees en ik daar geen één arts over heb horen spreken?
Enz, enz…. de vragen bleven maar doorgaan.
“Ik wil antwoorden!”
Ik liet het solliciteren zitten en ging mijn gevoel (hart) volgen. Opleidingen, cursussen en workshops vlogen voorbij. Praatgroepen, oefendagen, boeken, lezingen, documentaires, alles pakte ik aan om van te leren. De kennis die ik op deed wilde ik graag delen. In het begin deed ik dat vaak iets te enthousiast (volgens sommigen ;-), maar later steeds gedoseerder en passender. Zonder dat ik het in de gaten had ontstond mijn nieuwe passie. Het lukte mij niet om met mijn cv in combinatie met mijn beperkingen op een bestaande werkplek te passen, maar ik kreeg iets beters. Door mijn hart te volgen is mijn plek automatisch ontstaan ‘Praktijk Veldwerk’. Op deze plek kan ik mijn ervaring, kennis en kunde delen met mensen die net als ik even vast lopen in het leven omdat het plan wat bedacht was niet meer werkt. Inmiddels groeit onze praktijk en samen met mijn partner zetten we ons ook in voor de nieuwe generatie. Door middel van o.a. kinderyoga en kindercoaching.
Als je heel goed kijkt zit er in iedere klacht een mogelijkheid. Ik ben er van overtuigd dat klachten ons de weg wijzen naar wie wij werkelijk zijn. Je hoeft alleen maar open te staan om te leren luisteren.
O ja, en… uhh… arbo-arts, ik vind het prima dat jij als vis blijft zwemmen in het water, maar ik ben erachter gekomen dat ik een vogel ben.
Pas op van wie je advies aanneemt, voor hetzelfde geld is het een vis. 😉
Maarten